แต่ง

คำโบราณบอกคนงามเพราะแต่ง
เกาหลีแหล่งคนงามโด่งดังเหลือ
ศัลยกรรมเปลี่ยนให้ได้ทุกเมื่อ
จากก้อนเกลือสู่เพรชงามตระการ

ใครอยากแก่ทรุดโทรมหรือก็เชิญ
หรือจะเพลินหนังหน้าตามสังขาร
ดูเฉิ่มเฉิ่มจุดเริ่มการปีนสู่คาน
สวยสคราญอนาคตไม่จบเอย

วางอดีต

ปล่อยไปเรื่อยเอื่อยเฉื่อยก็เปลี่ยนแปลง
ผลาญร้อนแรงก็ใช้จะหยุดได้
ให้เวลาพาผันผ่านกันไป
เพราะยังไงถ้ารักกลับมาเอง

คนมันทิ้งลั้งไว้ใช่จะอยู่
กลับมองดูใครกันที่ข่มเหง
เขาอาจใช่แต่ส่วนใหญ่ตัวเราเอง
ที่บรรเลงบทโศกโศกากรรม

โปรดจงรักตัวเรามากเข้าไว้
ทิ้งมันไปใช้วายแล้วนึกขำ
สร้างเราให้แกร่งกว่า(ที่เขาทำ/ไอ้ระยำ/แล้วจดจำ)
ทุกสิ่งย้ำคืออดีตประสบการณ์

real

เทียมหรือแท้อยู่ที่ใจใช่ใบหน้า

ตัดแต่งมาเปลี่ยนที่หน้าใช่ใจหนอ

เพื่ออะไรหรือข้างในไม่รู้พอ

อย่าได้ท้อคนงามใจคือเพรชจริง

อาภร

สุขขีเอย เอื้อนเอ่ย เป็นคำพร
ให้อาภร แห่งรัก ห่มเธอไว้
ในโอกาส วันเกิด เพลินหัวใจ
อยู่ภายใน อ้อมปีก พระเยซู

เกี่ยว

นาอาจพร้อมเกี่ยวได้ เหลืออร่าม

ความอาจพร้อมเกี่ยวได้ เมื่อคิดถึง

ใจอาจพร้อมเกี่ยวได้ เมื่อตะลึง

ที่มือหนึ่งพร้อมเกี่ยวก้อย ยื่นมือให้มา

to friend

ถ้อยนที่ไหลเรื่อยเอื่อยเวลา
ปราถนาเจอเจอะอีกคราหนึ่ง
เพราะวันเก่าผ่านผันยังตราตรึง
ให้คำนึงถึงเพื่อนเคยร่วมกัน

ต้องตา

อาจต้องตระการตาเพียงแรกเห็น

หัวใจหลุดกระเด็นเพียงเธอผ่าน

บันทึกลึกทรวงในให้เนิ่นนาน

ยากแท้เหลือจะทานมิคิดถึงเธอ

วน

อรุณรักฝากฟากฟ้ามหานที
ห้วงนาทีดั่งเริ่มหลงรักแรก
ย้อนวันคืนหวนเวียนวนมิอาจแตก
หรือจะแยกรักเราใหม่ท้วนกาลนาน

เท่านั้น

ขอแค่เพียงยินเสียงเธอก็พอ
ไม่ว่าท้อขอเพียงได้ผ่านใกล้
แม้ความฝันนั้นเป็นเรื่องสุดไกล
แต่หัวใจอยากรักเท่านั้นเอง

รอบโลก

เมื่อครบรอบโลกหมุนรอบอาทิตย์
พลันชีวิตครบปีอีกทีหนึ่ง
ขอให้มีความสุขรสหวานซึ้ง
และเข้าถึงพระทัยอีกขวบปี

วันแก่

โอ้วันเกิดคือวันเพิ่มตัวเลข
ไม่เคยเบรคเวียนมาทุกสุขสันต์
ตอนเด็กเด็กก็ดีอยู่อยากเร่งวัน
พอแก่พลันตารปัดไม่อยากเจอ
เอาเป็นว่าเจอกันก็จงสุข
ให้ความทุกข์ผันผ่านไม่เสนอ
ให้สิ่งดีไหลเข้าทุกวันเจอ
สมใจเธอแล้วกันกับอีกปี

ให้สม

ให้สมหวังดังตั้งอธิษฐาน
ให้สุขนานหรรษาไม่รู้หาย
ให้นาทีชั่วโมงชื่นฉ่ำกาย
ให้ปวดหายโลกภัยไม่มาเยือน

อาณาจักรกระจกไร้เงา

กาลครั้งหนึ่งนานแสนนามาแล้ว
มีอาณาจักรที่เต็มไปด้วยแสงสีแห่งหนึ่ง
มีชื่อว่า อาณาจักรกระจกไร้เงา ด้วยว่าอาณาจักรแห่งนี้ต้องสาป
ยังผลให้ แม้ว่าดินแดนนี้เต็มไปด้วยกระจก และของมันเงาหลากหลาย
กลับไร้ซึ่งเงาสะท้อนของสิ่งต่าง ไร้ซึ่งเงาแห่งรูปลักษณ์
จึงทำให้ผู้คนในดิแดนแห่งนี้ไม่อาจรู้จักใบหน้าของตนเองได้เลย
ต้องให้คนอื่นเป็นผู้ตัดสิน ความงามและความสวยหล่อของตนเองแต่เพียงเท่านั้น
และผู้ที่ตัดสินความงามตระการได้มากที่สุดคือ
คณะผู้ปกครองความงามสูงสุดทั้งหก
ซึ่งจะออกประกาศความงามทุกรอบปี
และมี"ผู้ควบคุมความงาม"คอยตัดสิน ซึ่งเป็นคนจากคณะความงามส่งมาประจำแต่ละเมือง
คนในอาณาจักรจะรู้จักความงามที่แท้จริงก็ผ่านการตัดสินของ"ผู้ควบคุมความงาม"เท่านั้น
จึงไม่มีใครรู้จักตัวเองได้นอกจากคำตัดสินของคนเหล่านี้เท่านั้น
ซึ่งในอดีตกาล
ดินแดนแห่งนี้เป็นอาณาจักรที่เต็มไปด้วยความงามเนื่องจากมีกระจกอยู่ทุกที่
แต่เพราะคนลุ่มหลงมัวเมาในเรื่องความสวยงามเท่านั้นเป็นเหตุให้เกิดการแบ่งชนชั้น
และการทารุนผู้ที่อ่อนแอ และไร้ความงาม
เกิดการปฏิบัติอย่างอยุติธรรมในอาณาจักรจึงทำให้
ความรัก ความหวัง ความเชื่อ หายไปจากดินแดนแห่งนี้ในที่สุด อาณาจักรจึงต้องสาปมาจนทุกวันนี้
"โดอีท"เด็กชายในตระกูลขี้เหร่ ไม่เคยรู้สึกด้อยค่าในความขี้เหร่ของเขาเลย
ทั้งๆที่ความขี้เหร่เป็นความต่ำต้อยอย่างหนึ่งในสังคม
เนื่องจากในรอบสามปีจะมีหกตระกูลที่ถูกตราว่าเป็นตระกูลที่ขี้เหร่ที่สุด
และตระกูลของเขาดูเหมือนจะได้ฐานะนี้มานานหลายชั่วอายุแล้ว
แต่"โดอีท"ไม่เคยกังวลกับ ความขี้เหร่กับเป็นสิ่งที่มอบการผจญภัยอันท้าทายให้เขาเสมอ
เพราะไม่ว่าเขาจะไปที่แห่งใดก็ไม่มีใครมาหวงห้ามเขา
เพราะคนขี้เหร่เป็นฐานะที่ไม่มีคนคิดจะเกี่ยวข้อง
เหมือนกับว่าจะติดต่อกันได้ซะอย่างงั้น
เลยทำให้"โดอีท"ได้อิสระมากมายอยู่ในเมืองแห่งนี้
ไม่ต้องถูกควบคุมโดย"เจ้าหน้าที่ความงาม"เรื่องกริยาท่าทาง
หรือจิปาทะที่เกี่ยวกับความงาม
ไม่ต้องรักษาอะไรเพราะไม่มีอะไรให้รักษาอีกแล้ว

เกิดแบ่งปัน

วันเกิดเอยเคยเกิดตั้งครั้งหนึ่ง
ครบรอบถึงอีกปีมีสุขสรรค์
แต่อย่าลืมเป็นคนดีก็แล้วกัน
วันสุขนั้นแบ่งปันความสุขเอย

รู้บ้างไหม

รู้บ้างไหมว่ามีใครแอบคิดถึง

ณ ที่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้

คือข้างข้างหัวใจเธอคนดี

ช่วยมองทีอยากส่งรักให้ถึงจัง

ดอกฟ้า

อาจหาญมองดอกฟ้าธิดาเ่ด่น
คงเป็นเช่นภาพฝันวาดด้วยสี
เพียงหยดน้ำสาดพรมไม่เหลือดี
เห็นเพียงสีปะปนคนเศร้าเอย

เงาราง

หลับเล่นเห็นภาพฝันดังฝุ่นจาง
ลางลางดังหมอกพรางมองไม่เห็น
เพราะรอคอยคู่แท้คือประเด็น
แสนลำเค็ญเนิ่นนานเท่าไหร่เจอ

เทียนไข

ต่อทุนสุดเกื้อหนุนหัวใจ
เทียนไขเร้าร้อนใจคงหมด
จงอย่าเร่งร้องรักดังประชด
แต่จงทดถ้อยทีค่อยเวลา

เล่นเสียงแว่ว

เอ้อละเหยลอยเล่น เต้นหัวใจ
คอยลำเลียงเคียงใกล้ ให้ใจแผ่ว
เป็นเสียงหวานปานน้ำตาล เชื่อมแล้ว
ลำนำแซวร้องเต้นเพลงรัก จักกังวาล (เอย)

พอเพียง

พอเพียงกับหัวใจเพียงพอ
คอยรอเพียงแต่ใจโหยหา
จะอยู่แม้สิ้นสูญเวลา
ศรัทธาคงพาเราพบเจอ

sunlight

ทอดทอแสงแห่งแรกรุ่งอรุณ
กลิ่นหอมกรุ่นไอแดดแสดแผดเผา
สายตะวันส่องนำทางสองเรา
ด้วยนำเอาความรักนำก้าวเดิน

รัก

ทอดถอนในในวันที่เปลี่ยวดาย
เปลือกตาครี่ออก มองเห็นเพดานสีขาวในความอ้างว้างของคนคนหนึ่ง
เสียงนาฬิกาดังเตือนเวลา เจ็ดโมงเช้า
แสงอาทิตย์ที่สาดส่องกระทบผนัง พยามยามรอดเข้ามาในห้อง
เพื่อสะท้อนเตือนให้รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะหยุดนอนอยู่บนเตียงแล้ว
"วันนี้วันหยุด"
ชายหนุ่มคิดในใจ
มือที่วางอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ตอนนี้ได้เคลื่อนตัวมาบริเวณใบหน้า
ท่อนแขนทาบอยู่บนหน้าผาก

"วันนี้วันหยุด"
ชายหนุ่มมองเพดานสีขาวแล้วคิดกับตัวเอง
เขาจำได้ว่าความรู้สึกเหงาแบบนี้เคยกดทับเขาแล้วหลายครั้ง
บางครั้งทำให้เขาน้ำตานองหน้าอย่างไม่รู้ตัว
"วันนี้วันหยุด"
เขาไม่รู้ว่าวันนี้จะเป็นอีกวันหรือเปล่าที่เขาอยากจะอยู่เฉยๆ
ไม่มีอะไรให้ทำมากไปกว่าการอ่านหนังสือ ดูทีวี ฟังเพลง

อยู่คนเดียวกับวันหยุดเพียงพัง
ไม่มีเรื่องราวใดๆ มาผลักดันให้เขาต้องทำตัวเองให้กลายเป็นเฟืองตัวหนึ่งในสังคม
ที่หมุนไปเรื่อยๆ เหมือนทุกวัน ต้องคิด ต้องทำ ต้องแข่งขัน กับเวลาที่มีอยู่จำกัด
"วันนี้วันหยุด"
แต่มันก็คงดีกว่าการนอนที่นอกจากจะเผาผลาญพลังงานในการฟุ้งซ่าน
และยังผลาญเวลาที่มีอยู่จำกัดนี้ให้หายไปในท่วงทำนองของวินาที
ที่เข็มนาฬิกาวิ่งเป็นจังหวะเพื่อเตือนอยู่บนหัวเตียง
"วันนี้วันหยุด"
ชายหนุ่มใช้เวลาจมอยู่กับความคิดที่วนเวียนอยู่กว่าชั่วโมงแล้ว
เขาไม่อยากลุก มาและ ทำเหมือนเดิมเหมือนทุกวันที่ผ่านมาอีก
กิน อาบน้ำ นั่งเหม่อ ดูทีวี
เขาคิด
เพราะอีกฟากหนึ่งของแผ่นดิน อีกประเทศหนึ่งซึ่งเขาเคยเห็นแต่ในทีวี
ยังคงขาดแคลนสิ่งที่เขาเผาผลาญไปโดยเปล่าประโยชน์อย่างนี้
"อยู่คนเดียว อยู่ลำพังหว่าเหว้......" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบและกดรับ
"สวัสดีครับแม่"ชายหนุ่มตอบด้วยความเคยชินเพราะเบอร์นี้จำได้ขึ้นใจ
"แกยังไม่ตื่นอีกเหรอ"เสียงในโทรศัพท์ พูดเหมือนจะรู้ว่าตอนนี้เขายังไม่ลุกออกจากเตียง
"มีไรป่าวแม่"ชายหนุ่มถามเพื่อเบี่ยงประเด็นที่จะตอบว่าตัวเองยังไม่ลุกจากที่นอน
".................."เสียงในสายเงียบไปซักพัก
"ลุงนนท์ เสียแล้ว แกกลับบ้านได้ไหม"

เสียงที่ปนคราบน้ำตา และความกดดัน ดังมาอีกหลายละลอก
การสนทนาด้วยความสับสนก้ำกึ่งดำเนินไปอย่างเงียบเชียบ
ตอนนี้เขาตอบแม่ไปอย่างสั้นๆว่า
"ผมจะโทรไปลางานแ้ล้วรีบกลับบ้านนะแม่"
"แม่ดูแลตัวเองนะ"คำพูดสุท้ายก่อนเขาวางสายคือความเป็นห่วงที่มีอยู่ลึกๆข้างใน
ชายหนุ่มคิดถึง"ลุงนนท์"ผู้ล่วงลับ
ลุงนนท์ คือชายในฝันของเขาเมื่อยามเด็กและในปัจจุบันก็ยังคงมีอิทธิพลต่อชีวิตเขา
เป็นคนที่มักจะยิ้มอยู่เสมอ เป็นพี่ชายของแม่เขา อายุห่างจากแม่ราวสองปี

ไม่ใช่คนที่รวย หรือมีฐานะ เป็นเพียงชาวสวนนักพัฒนาคนหนึ่งแต่ที่อยู่ในหมู่บ้าน
คอยช่วยเหลือให้คำปรึกษากับคนจน เขาเคยเป็นคนที่มีรายได้มากมายในการเป็นทนาย
แต่ก็เลิกอาชีพทนาย กลับมาทำสวนทำไร่ เลี้ยงสัตว์ และเป็นที่ปรึกษาให้กับชาวบ้าน
เป็นคนที่มีเป้าหมายอยู่เสมอ มีแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง และมักจะคอยดูแลครอบครัวของชายหนุ่ม
ให้คำปรึกษาดีดี ตอนเขายังเด็ก คอยปรอบเมื่อเขาร้องให้
และเล่าเรื่องต่างต่างมากมายให้เขาฟัง
และยังมักแบ่งปันผลไม้ และอะไรหลายอย่างให้บ้านเขา ทั้งที่เมื่อเทียบฐานะกันแล้ว
ครอบครัวของชายหนุ่มกลับมีฐานะมากกว่า "ลุงนนท์"ของเขาซะอีก
นี่เป็นเหตุให้พ่อของชายหนุ่มดูถูกในการกระทำว่า"แปลกอยู่ดีไม่ชอบชอบลำบาก"
เขามานึกถึอายุของลุงนนท์ ก็คงราว ห้าสิบต้นๆ
เมื่อประมาณ ต้นปีที่ผ่านมา ลุงนนท์ล้มป่วย ด้วยโรคที่ไม่มีทางรักษา
เขามักจะกลับไปเยี่ยมลุงทุกเดือน
แทนที่ลุงนนท์จะท้อแท้กลับเล่าเรื่องต่างๆมากมาย
และกลับเป็นคนให้กำลังใจเขาในการทำงาน
เขาเคยไปเฝ้าลุงนนท์อยู่สองครั้ง

ก็ได้เห็นว่าขณะที่ลุงนนท์นอนป่วยอยู่บนเตียงกลับให้คำปรึกษา

และเป็นกำลังใจให้ผู้มาเยี่ยมเยียนมากกว่าการเป็นคนป่วยเสียอีก
มีคนแวะมาหาสม่ำเสมอ ที่โทรศัพท์มาก็มีอยู่บ่อยครั้ง
จนชายหนุ่มยังแปลกใจว่านี่คนป่วยเหรอ
จะมีอยู่อย่างเดียวคือลุงนนท์ต้องนอนอยู่ที่เตียงเท่านั้น
และคอยให้พยาบาลดูแล
ชายหนุ่มไม่เข้าใจเลย ว่านี่คือคนที่กำลังจะตายจริงหรือ
ยังมีคนอีกมากมายที่ไม่เคยให้ความสำคัญกับชีวิต
ทำร้ายผู้อื่น ทารุณกรรม คดโกง
คนเหล่านี้ต่างหากที่สมควรเป็นผู้รับเคราะห์มากกว่าลุงเขาที่ป่วยอยู่ตอนนี้
"ลุงไม่เสียใจเหรอ ที่ลุงเป็นอยางนี้"นี่เป็นคำถามเมื่อสองเืือนก่อนที่เขาถามลุง
"ไม่เลย ลุงว่าเวลาที่เหลือเรายังทำอะไรเพื่อคนอื่นได้อีกเยอะ มากกว่าที่ลุงจะนั่งเสียใจ
คนอีกมากมายขาดโอกาส คนอีกมากมายไม่มีเวลา แต่ลุงยังเหลือ และยังทำได้
ลุงสามารถทำอะไรมากกว่านอนอยู่บนเตียงและเสียใจ ยังมีคนต้องการความช่วยเหลือจากลุง"
"อาบน้ำครับ"เสียงพยาบาลหนุ่มดังขึ้นขัดจังหวะสนทนาของคนทั้งสอง

ลุงเอามือมาแตะบ่าผมพูดว่า"รัก หลานก็ทำเพื่อคนอื่นได้นะลองดูซิ"
ขณะที่ผมต้องออกจากห้องเพราะพยาบาลจะเช็ดตัวให้ลุงผมเห็นพยาบาลอุ้มลุงขึ้น
ร่างกายของลุงดูเล็กมากเมื่อเทียบกับแต่ก่อน เขาน้ำตาซึม
เหมือนลุงจะเห็นจึงหันมาที่เขาแล้วยิ้มให้พร้อมโบกมือที่ตอนนี้เหลือเพียงแต่หนังหุ้มกระดูก
รอยยิ้มนั้นยังติดตาของชายหนุ่มอยู่จนถึงตอนนี้
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงแล้ว โทรศัพท์ลางานแต่งตัวเตรียมเสื้อผ้าพร้อมทั้งคิดในใจว่า

"เขายังมีชีวิต มีอีกหลายอย่างที่เขายังไม่ได้ทำ เขาเสียเวลากับการคิดถึงแต่ตัวเองไม่ได้
เขายังมีเวลาเหลืออีกเยอะที่จะช่วยเหลือผู้อื่น เขายังทำเพื่อคนอื่นได้"

น้ำตา

Gosintr Lao

เพราะน้ำตาไม่อาจไหลย้อนกลับได้
จงเสียใจให้กะวันที่ผ่าน
และรู้ว่ามันผ่านไปแล้ว เป็นสัจธรรม

Thirapan Kangwansura
ถ้าเอาหัวทิ่มพื้น อาจจะไหลย้อนกลับได้ :)
Gosintr Lao
คนเรานะ ทั้งที่รู้ว่าการจะทำให้น้ำตาไหลย้อนกลับมัน
ลำบากแค่ไหน ก็ยังพยายาม
เดินปกติ ยืนปกติเหอะ เลิกตีลังกาได้ละ

บอกวันเิกิด

ยินดีในปรีดาปลื้มปราบ

บรรเลงเพลงร้อยคาบสมุทธสุดหรรษา

เมื่อมาถึงที่บรรจบครบเวลา

จำจิตตั้งใจบอกว่า สุขสันต์วันเกิด เอย

สุขก้าวเดิน

สุขสันต์วันคล้ายวันเกิด

กำเนิดสิ่งดีหลั่งไหล

ให้ทั่วถิ่นแคว้นแดนใด

สุขใจในการก้าวเดิน

ห้ามพายุ

ตะวันบ่ายคล้อยทยอยเย็นย่ำสู่ค่ำรัตติกาล
ลมแผ้วพาลเอากลิ่มสาบไอทะเลที่คละคลุ่งอยู่ในสายหมอกลมหนาว
กลิ่นคาวตลบอบอวลเงียบสงัดเย็นเยียบ
เสียงคลื่นที่สอดประสานบรรเลงกล่อมจังหวะชัดในท้องน้ำอันกว้างใหญ่ไพศาล
เหมือนกับนาทีกาลได้หยุดลง ณ ห้วงเวลาแห่งนี้
เหมือนภาพรอยบรรจงเดิมที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาในความสงัดเงียบ

กลิ่นอันสงบเงียบได้เคลื่อนคล้อยลอยจากไป
ไอเกลือที่หนาวแน่นมวลน้ำที่สั่นเทา ระริกร่าย
คล้ายกับช่วงเวลาแห่งรัตติกาลอันสงบ

ได้ถูกสยบลงด้วยเสียงกัมปนาถกู่ก้องแห่งท้องนภา
แปรบปราบไปด้วยเส้นแสงตัดผ่านขอบฟ้าราวกับจะฉีกสมุทธาให้แยกอกจากกัน
คลืนคลางแรงลมโบกโยกเรือลำน้อยท่ามกลาง ผืนละครบทใหม่แห่งท้องทะเลที่เปลี่ยนไป
เสียงกระแทกโครมครามครอนเรือให้โยกไหวดั่งนกน้อยที่พลัดสู่ห้วงพายุใหญ่

ลูกเรือกระเด็นกระดอนออกจากแปลนอนที่ขึงพาดผ่านเสากระโดนใต้ท้องเรือ
เปรี้ยง เปรี๊ยง เปรี๊ยง
เสียงกู่ก้องแห่งพิโรธนภาถี่ยิบนำพาลูกเรืออีหลายคนให้ลืมตาตื่น
ความรุนแรงที่ทลายกำแพงแห่งความเชี่ยวกราดของประสบการณ์นานนับปีของเหล่าคนเรือ

เป็นไนยว่ามัจจุราชได้เคาะอยู่ที่หน้าโถมโรงนอนในเรือลำนี้แล้ว
ราวกลับราตรีที่ดับแสงยิ่งมืดเข้าอีกบีบลัดอารมณ์ให้ถอยวูบจมดิ่งสู่ความกลัวอันลึกเหลือคณา
แก้วในตาที่เบิกโพลงด้วยความหวาดผวา
เย็นเฉียบเยียบย้ำสู่ใจอันประหวั่นของเหล่าคนจรที่อิงอาศัยร่วมเดินทางมาในเรือลำนี้ด้วย
เสียงส่งร้อง ปองกระซิบกับเหล่า เทพฤทธิ์หลากวัฒนธรรมเริ่มขึ้น
ภาษาปนเปไปด้วยอารามแห่งความโศกที่เหมือนโลกได้ปฏิเสธนาวาลำนี้แล้ว
ทุกอย่างกระชับรุนแรงเข้าจนอาจทานทนได้
แต่ชายคนหนึ่งกลับยังคงหลับสนิทไร้ความกังวล
ราวกับธรรมชาติแวดล้อมเป็นเพียงบรรยากาศหนึ่งเท่านั้น
"พระอาจารย์ พระอาจารย์ โปรดช่วยเราเถิดเรากำลังจะตาย"
เสียงเล้าปลุกจากคนกลุ่มหนึ่งซึ่งรู้สึกเหมือนว่าตนขาดผู้นำ

ได้ส่งทอดอารมณ์หวาดผวาสู่ผู้ที่ถูกเรียกว่า"พระอาจารย์"

ชายผู้หลับสนิทลุกขึ้นก้าวเดินเหมือนเข้าใจเป้าหมายและจิตใจของเหล่าศิษย์ของเขา

มือและคำพูดได้ถูกกล่าวต่อบรรยากาศสี่ทิศที่ยังคงกรรโชกกู่ร้องไม่มีท่าจะเลิกลา
"............"
ความสงบเข้ามาเยือนพร้อมกับคำตักเตือนในเรื่องสายความเชื่อ

ที่คงจะตราตรึงใจในประสบการณ์ห้ามแผ่นฟ้าซึ่งนานาชนได้ประจักษ์ถึงความยิ่งใหญ่
ที่จะกล่าวต่อกันชั่วลูกชั่วหลาน
นามของพระอาจารย์คือ"เยซู"

เพราะเรา

เพราะ
เราขึ้นต้นด้วยตัวเอง
โดยลืมมองว่าขณะที่เราเผชิญปัญหา
อีกหลายคน กลับไม่มีโอกาสเจอเหมือนเรา
อีกหลายคน ต้องนอนนับวันตาย
อีกหลายคน ต้องเลี้ยงท้องก่อน

ลองเริ่มต้นที่จะมองให้ไกลกว่าคำว่าตัวเองดีไหม
แล้วเราจะรู้ว่าเราจะทำอะไรได้อีกเยอะ

บทเรียนยาก

เพราะบทเรียนที่แท้จริงที่ง่ายต่อการจำนั้น
มักยากที่จะก้าวข้าม
และบทเรียนที่เราลืมได้ง่ายดายนั้น
คงง่ายที่จะผ่านพ้น
การกระทำสนองบทเรียนคือทางเลือกที่จะทำให้เราเรียนรู้ของจริง

คำขอโทษ

คำขอโทษง่ายๆอาจขาดซึ่งหัวใจ
ดังนั้นจงยากที่จะขอโทษเพื่อจะมีหัวใจอยู่ในคำนั้น
แล้วให้มันเป็นการคืนดีที่แท้จริง

น้ำตาหยดสุดท้าย

น้ำตาหยดสุดท้าจากขอบตาถูกปาดออกด้วยนิ้วชี้เรียวงาม
ย้อนไปถึงเรื่องราวเมื่อต้นปีก่อนที่

หญิงสาวต้องออกเดินทางออกจากบ้าน อู่ข้าวอู่น้ำ ประเทศอันเป็นที่รัก
บ้านเกิดอันมีความทรงจำมากมาย สู่เมืองที่ใหญ่กว่า ผู้คนพลุกพล่าน แออัดกว่า

แต่ก็เป็นทางเลือกของหัวใจอันบอบช้ำ

"ข้าว"เธอเลือกที่จะเดินทางสู่เส้นทางใหม่เพื่อหลีกหนีจากบรรยากาศที่คุ้นเคยสู่

คำว่าอนาคตซึ้งเธอไม่อาจนึกคิดได้

มายังดินแดนอาทิตย์อุทัย ที่เต็มไปด้วยศิลปะวัฒนธรรมและความงามของสถาปัตยกรรม

ทั้งยุคเก่าและยุคใหม่ ทั้งเต็มไปด้วยนวัตกรรมอันสดใหม่ ทั้งศาสตร์และศิลป์ อันตระการ
สู่ความท้าทายที่จะลบ ความเจ็บปวดที่ถาโถมจนทำให้ คนที่เคยเป็นหญิงแกร่ง เข้มแข็ง ในอดีต
กลายเป็นคนที่เหม่อลอย ไม่อาจตระหนักในคุณค่าของชีวิตเหมือนเธอคนนั้นคนเดิมได้อีกต่อไป
นี่จึงเป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต ที่เธอเลือก
"ข้าว"เลือกที่จะเป็นผู้เยียวยาคราบน้ำตาแห่งการสูญเสีย

ของประชาชนผู้เจ็บปวดกับภัยพิบัติที่เกิดโดยน้ำมือของธรรมชาติ หรือที่คนบางกลุ่มเรียกว่าพระเจ้า
และผนวกผลสะท้อนแห่งอุทกภัยสู่การทำลายเทคโนโลยี แผ่ขยายรังสีที่เกิดจากน้ำมือมนุษย์เอง
คร่าชีวิตและวิถีหลากหลายให้เปลี่ยนไป

เธอหวังว่าผลสะท้อนแห่งการเยียวยา จะนำไปสู่การกลับมาของ"ข้าว"คนเดิมอีกครั้ง
"ข้าว"เธอเป็นพยาบาลจบใหม่ด้วยดีกรีเกียรตินิยมและทำงานในโรงพยาบาลกลางเมืองหลวง
ของแผ่นดินที่ถูกขนานนามว่าเวนิสตะวันออก
ซึ่งเป็นโรงบาลอันมีชื่อเสียง เพราะแม้แต่ราชนิกูลราชวงศ์ ยังเข้ารับการรักษาที่นี่
อนาคตที่สดใสรอเธออยู่นี่คือภาพที่คนรอบข้าง พี่น้องผองเพื่อน ต่างชื่นชมและอิจฉาคละเคล้ากัน
เรื่องเริ่มขึ้นจาก เก้าอี้นั่งสบายสองตัวด้านหน้าในรถที่นั่งส่วนบุคคลคันงาม

เพลงคลอผสานเครื่องเสียงไพเราะดังเบาๆอยู่ภายใน สีขาวที่ถูกล้างมาอย่างใหม่เอี่ยม

เพื่อมารับ"ข้าว"ไปกินข้าวเย็นในวันนี้ ซึ่งน่าจะเป็นมื้อที่ใครๆอิจฉาเหมือนทุกวัน
ถ้าถ้อยคำคำหนึ่งไม่ถูกขับระบายออกมาจากสารถีผู้เงียบขรึม

กลับกลายเป็นฟ้าผ่าเข้ากลางใจที่เข้มแข็งของเธอ
"ข้าว.......ผมหมดรักคุณแล้ว"
.

.

.

.

ความเงียบเกาะกุมบุคคลทั้งสอง ทั้งที่รถยังคงวิ่งด้วยเสียงเครื่องสม่ำเสมอ เพลงบรรเลงต่อเนื่อง
เสียงแตรและคันเร่งของการจราจรในเมืองใหญ่ที่ยังคงเดิม

แต่รอยร้าวที่ถูกสร้างระหว่างคนทั้งสองได้ถูกเปลี่ยนไปเสียแล้ว
.

.

.

"คุณรู้ไหมว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่"

เสียงทุ้มลึกทำลายความเงียบที่เป็นเหมือนพรมกั้นระหว่างคนทั้งสอง
.

ความเงียบคือคำตอบสุดท้ายของเธอ
ไม่มีน้ำตา ไม่มีรอยยิ้ม มีแต่ความนิ่ง ซึ่งเกิดจากอารมณ์มากมายที่ถาโถม

ภาพรอยยิ้ม น้ำตา ทุกสิ่งย้อนมาหยุดอยู่ตรงวันหนึ่ง ของกลางปีที่ผ่านมา มันเป็นเดือนมิถุนาที่ข้ามผ่านกุมภา มากว่าสามเดือนแล้ว ของขวัญในมือ"ข้าว"ถูกส่งคืนด้วยคำพูดสั้นๆว่า"ผมไม่ชอบ"สองสามครั้ง
คำสั้นๆนี้สะท้อนเข้าไปภายในใจเธอปะทุอารมณ์ โกรธเบียดเบียนอารมณ์สำนึกผิดที่มีอยู่เดิม
เพราะเธอให้ของขวัญช้ากว่าวันเกิดจริงของชายหนุ่มเสียสิ้น
เหลือเพียงความคุกรุ่นที่ระเบิดเป็นเสียงโวยวาย ด้วยนิสัยมั่นใจของเธอ

ณ หน้าร้านเสื้อกลางห้างสรรพสินค้า ชื่อดังย่านกลางเมืองที่มีคนพรุกพร่าน

ในวันอาทิตย์ ตอนบ่ายค่อนไปทางเย็น ที่เต็มไปด้วยพนักงานบริษัท ครอบครัว นายจ้าง ลูกจ้าง

ที่เลือกวันสุดท้ายของสัปดาห์เป็นวันพักผ่อน
"ทำไม"คำที่ปนด้วยโทสะ"ทำไมเค้าตั้งใจเลือกให้ทำไมถึงปฏิเสธเค้า"
ภาพอดีตที่หมุนวนถูกหยุดลงตรงนี้
เหลือแต่ข้อคิดในใจ"ข้าว"และคำโต้เถียงเรื่องความอดทนของคนสองคน
ข้าวตระหนักได้ทันทีว่าคำที่เป็นเหมือนเหลี่ยมเพชรที่กระเทาะรอยร้าวให้บานปลายคือคำว่า
.

.

"แล้วคุณคิดว่าชั้นไม่รำคาญคุณหรือไง"

คำคำสุดท้ายที่หยุดบทสนทนาของคนทั้งสองในวันนั้น
ทุกอย่างเหมือนตั้งโปรแกรมไว้ดำเนินต่อจนจบวันที่คิดว่าเป็นวันธรรมดา
แต่กลับกลายมาเป็นคำตอบที่เงียบเชียบในวันนี้ของ"ข้าว"
.

.

ความเสียใจแล่นเข้ามาจุกอก คำพูดที่ตีบตันอยู่ในอก

และศักดิ์ศรีที่ค้ำคอเธออยู่ ทำให้ทุกอย่างดำเนินไปจนมีเสียงทำลายความเงียบอีกครั้ง
"เรายังเป็นเพื่อนกันนะผมยินดีไปรับไปส่งคุณเหมือนเดิม"
คำฟ้องผิดประดังเข้าสู่สี่ห้องหัวใจอย่างไม่อาจให้อภัยได้เลย
รถคันสวยจอดลงริมทางเท้าหน้าที่พักของ"ข้าว"
สีขาวเบลอค่อยๆ เลือนลางห่างออกไป ด้วยระยะทาง

และน้ำตาที่ล้นทะลักออกมาจากตาของเธออย่างมากมาย หยุดไม่ได้
ไม่รู้ว่าน้ำตาแห้งเมื่อไหร่
ไม่รู้ว่าวันคืนผ่านไปได้อย่างไร
ไม่รู้ว่าชีวิตในแต่ละวันดำเนินเช่นไร
แต่บรรยากาศรอบตัวยังคงเหมือนเดิม
เขายังคงทำหน้าที่เดิมไม่บกพร่อง คำพูดคุยเล็กน้อยระหว่างเดินทางยังเหมือนเดิม
แต่"ข้าว"ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
และแน่นอนผู้ที่สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้คือครอบครัวของ"ข้าว"
.

.

"ทำไมผอมอย่างนี้"
"ทำไมถึงเหม่อลอยไม่เหมือนเดิม"
"เป็นอะไรไป"
"ใครทำอะไร"
จากคำพูดธรรมดา ไปสู่คำด่าทอผู้ชายอันเป็นที่รักของเธอ
"กูบอกแล้วว่ามันเลว"
"มันไม่มีอะไรดีหรอก"
และคำหยาบ ยุแหย่ สบถ ที่ปะปนด้วยความห่วงใย และความรัก ที่บรรดาลเป็นอารมณ์โกรธ
คำแนะนำคำสอนมากมาย ถ้อยคำแห่งการชี้แนะมากมาย
พัดไหวและวนเวียนอยู่รอบตัวเธอเหมือนดั่งพายุ
ยังความรู้สึกให้เธอ ได้ยินเสียงสะท้อนเบาๆว่า "นี้คือบ้านที่อบอุ่นจริงเหรอ"
จม
ลึก
ลง
สู่
ความเหงาและการดูถูกตัวเอง
"ทำไมฉันเลวอย่างงี้"
"ทำไมฉันถึงพูดอย่างนั้น"
"ทำไมฉันถึงไม่คิดถึงหัวอกเขาบ้าง"
"ทำไมฉันถึงเลวอย่างนี้"
เหล่านี้นำเธอสู่การลาออก และนำสู่เขาวงกตวกวนจนเหมือนจะปิดตาให้บอดสนิท
เรื่อยๆ คือการดำรงชีวิตเธอในช่วงนี้ของชีวิตซึ่งมันไม่น่าเป็นไปได้กับคนอย่าง"ข้าว"
.

.

พี่เข้าใจมืออุ่นๆ หนาๆ แตะที่แผ่นหลังของเธอด้วยการสวมกอด
"ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ"
คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาพร้อมน้ำตาที่เหมือนจะหยุดไหลไปนานแล้วของเธอ
"แล้วข้าวจะแก้ไขยังไง"
"ไม่รู้" คำตอบสั้นๆจากข้าว
"อยากขอโทษเขาไหม"คำพูดที่เธออยากได้ยินและเป็นความรู้สึกนับตั้งแต่วันที่เธอได้ยินคำฟ้าฝ่านั้น
การสนทนาที่เต็มไปด้วยการรับฟังนำพาแสงสว่างริบหรี่ที่เป็นเสมือนแสงในวังวนนี้
ก่อเกิดการตัดสินใจทำบางอย่างของข้าว
ความคิดที่จะเปลี่ยนบางอย่างเกิดขึ้นเธอตัดสินใจจะเดินทางไปเมืองนอกเพื่อหลีกหนีปัญหานี้อยู่แล้ว
ผ่านการตัดสินใจแบบลับๆของเธอ
แต่ก่อนการเดินทางครั้งนี้ได้นำพาเธอสู่การนัดพบ และการพูด"ขอโทษ"
ด้วยความสำนึกผิดมากมายที่ปิดซ้อนเอาไว้ระหว่างที่คบกับชายหนุ่ม ทั้งหมดที่ผ่านมา
ทุกอย่างดำเนินไป แต่สิ่งที่ได้มาคือคำถามสั้นๆ
"มันจะเปลี่ยนคุณได้จริงเหรอ"
ตามมาด้วยความเงียบจนถึงวันเดินทาง
.

เขาคนนั้นไม่ได้มาส่งเธอในวันนี้

เนื่องจากติดงานสำคัญของบริษัทก่อสร้างและจัดสรรที่ดินแห่งใหญ่ที่เขาทำงานอยู่
มีแต่การโอบกอดของคนในครอบครัวและคำพูดให้กำลังใจ
ซึ่งที่เป็นกำลังใจได้ดีที่สุดคงเป็นของพี่ชายที่ไม่ได้มาส่งเธอที่สนามบินในวันนี้
แต่เป็นคำพูดในตอนเช้ามืดก่อนมาขึ้นเครื่องว่า
"ไม่เป็นไรสิ่งที่เราอยากทำ และสิ่งที่ควรทำเราทำทั้งหมดและดีที่สุดแล้ว อย่าคิดมาก"
.

.

คำพูด

บทเรียน

เรื่องราว

การงานในที่ใหม่

น้ำตาที่ยังคงสูญเสียให้กับช่วงเวลาอดีตของชีวิด
ความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์
สลับกับความเศร้าที่เกิดจากความเอาแต่ใจของเธอ
การร้องไห้ที่ยังคงอยู่
อารมณ์เหม่อลอยที่ถูกสะกิดหลายครั้ง
ความเหนื่อยล้า
การนอนหลับสนิท
วันที่นอนไม่หลับ
สังคม

เพื่อน

คำปลอบ

คำด่า

รอยยิ้ม

เสียงหัวเราะ

.

เสียงเรียกของพนักงานสนามบินดังขึ้นพร้อมเสียงโทรศัพท์
การพูดคุยกับเพื่อน ซึ่งคือคนที่ทำให้เธอเปลี่ยนจังหวะการใช้ชีวิต
คำพูด ตารางนัดหมาย

และการตัดบทสนทนาเพื่อรีบทำตามคำแนะนำของพนักงานสนามบิน

ตอนนี้เธอนั่งผ่อนคลายอยู่บนเครื่องที่พร้อมจะเทคออฟ
นำพาเธอข้ามท้องนภาผืนเดิม

เธอปาดน้ำตาแห่งความปีติ และความคิดถึง
ที่เต็มไปด้วยมุมมองใหม่ของชีวิต
ข้ามฟ้านำเธอกลับบ้าน

ประสบการณ์มากมายที่หลั่งไหลเข้ามาตลอดหนึ่งปีในต่างแดน
จะไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้เลยหากเธอไม่เข้าใจ
คำคำนี้

"แม้ว่าเราจะเปลี่ยนทุกสิ่งรอบตัวได้ แต่ใจเราไม่เปลี่ยน ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง"

ล้น

เจริญเถิดเกิดผลล้นและเหลือ

ได้เอื้อเฟื้อเผื่อให้คนอื่นเขา

ให้พรหลั่งท่วมท้นเกินรับเอา

จนต้องเบด้วยแบ่งสู่ปวงชน

ชื่น

ชื่นใจในพระพรที่ทรงค่า

ชื่นชมในบัญชาพระผู้ไถ่

ชื่นจิตด้วยผองมิตรเดินร่วมใจ

ชื่นไชยในพระนามพระเยซู

วันพิเศษ

วันธรรมดาวันหนึ่งเราอาจทำให้เป็นวันพิเศษได้
เพียงเราไม่ทำเพื่อตัวเองผู้เดียว

กำเนิดพร

มีวันดีวันเกิดกำเนิดพร

ธารพระกรหลั่งรินหนุนนำให้

พบสิ่งดีในทุกก้าวต่อไป

บทเรียนใหม่หนุนน้ำใจเป็นพรเอย

วันเกิดเธอ

รอเวลาใกล้เข้าถึงวันใหม่
เพื่อส่งใจอวยพรในวันนี้
พระเจ้านำให้พบแต่สิ่งดี
เพราะวันนี้วันคล้ายวันเกิดเธอ

เพลง

ถ้าเศร้าก็ฟังเพลงสุข
เพราะทุกข์ทำให้เหนื่อยใจ
จมอยู่กับมันทำไม
หัวใจก็ของเราเอง

โสด สด

ผมสามารถสละ"โสด"กับผ้หญิงคนไหนก็ได้
แต่ผมจะสละะ"สด"ก็ต่อเมื่อการวิวาห์อย่างถูกต้องผูกเราเข้าด้วยกัน

ตรงนี้

หากวันนี้ตรงนี้เธอยืนอยู่
ฉันไม่รู้ว่าจะอยู่ในท่าไหน
เพราะเลือดฉีดกระแทกลิ้นหัวใจ
แทบจะไหลละลายน่ารักเกิน

เวียน

กลอนป่าวข่าวแว่วเสียงสำเนียงซึ้ง
ให้ตราตรึงห้วงจิตพิศมัย
ด้วยเรื่องรักปักหลักหนักหัวใจ
ถ่วงภายในให้หลงพะวงเวียน

คำพูด

คำพูด สร้างมิตรและศัตรู
คำพูด สร้างบ้านและทำลาย
คำพูด สร้างความเข้าใจและรอยร้าวฉาน
คำพูด สร้างแรงจูงใจและความรังเกลียด
คำพูด สร้างคนและฆ่าคน
จงรักที่จะ"พูด"อย่างรู้ค่าไม่ใช่สักแต่จะ"พูด"

สุดท้าย

หากวันนี้เป็นหนึ่งวันสุดท้าย
คงแบกกายที่เต็มด้วยคิดถึง
ไปคอยเฝ้าสารภาพคำคำหนึ่ง
แนบตราตรึงคำว่าผมรักคุณ

เปลี่ยนเป็นศูนย์

เราสามารถ
เปลี่ยนเสื้อ
เปลี่ยนสีผม
เปลี่ยนงาน
เปลี่ยนที่อยู่
เปลี่ยนประเทศ
เปลี่ยนวัฒนธรรม
แต่ถ้าใจเราไม่เปลี่ยน"ที่เปลี่ยนก็ศูนย์-ป่าว"

อายุ

มันอาจเป็นก้าวใหม่อีกครั้งหนึ่ง
อีกครั้งซึ่งย้ำเตือนอายุฉัน
ว่าผ่านผันเวลาและคืนวัน
ที่ผูกพันธ์รักจากพระเยซู

อนาถ

สงสัย คงต้อง ทำใจ
ยังไง ไม่มี โอกาศ
ภาพฝัน คงแค่ หวังวาด
อนาถ แท้เอย ใจเรา

เพราะรัก

เพราะว่ารักจึงแอบยืนใกล้ใกล้
เพราะห่วงใยจึงแอบนอนฝันถึง
เพราะอยากบอกจึงแอบคิดคำนึง
เพราะคำจึงคิดถึงเธอผู้เดียว

เพราะ"เวลาถอยไม่ได้ แต่คนเปลี่ยนได้"

เพราะ"เวลาถอยไม่ได้ แต่คนเปลี่ยนได้"

เพราะ

เพราะทุกสิ่ง คือผลสะท้อนของการกระทำ
เพราะทุกอย่าง คือแรงผลักดันให้เราก้าวเดิน
เพราะทุกทาง คือคำตอบที่แตกต่าง
เพราะฉะนั้น จงเลือกอย่างตั้งใจ

สักวาเรียนรัก

สักวา เรียนรัก แต่ต้องโสด
แล้วจะโทษ ใครไหน คนอื่นได้
ต้องโทษตัว ที่ไปรัก คนห่างไกล
แล้วฝากใจ ไปกับคน ไม่รักเรา
สักวา หันมอง รอบข้างบ้าง
เผื่อหนทาง จะเปิดกว้าง และคลายเหงา
คนรอบข้าง อาจรอ รับรักเอา
อย่าได้เขลา มองเพียงรูป ที่ต้องตา

เหตุผล = พระพร

เหตุผล = เรื่องที่เกิดขึ้นจริงมีหลักฐาน
พระพร = เรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับตัวคุณ
เพราะฉะนั้น จงใช้ "เหตุผล" กับคนที่คุณรัก

เรื่อยเบื่อย

สักวา ตัวข้าฯ ตามหารัก
แต่ทายทัก ทุกวัน คือความเหงา
เห็นคนอื่น เคียงคู่ เดินเป็นเงา
เหลือแต่เรา ยังเศร้า โดดเดียวดาย
ปลอบใจตัว ซักวัน ฝันมาถึง
คงตะลึง ตึงงัน จนหน้าหงาย
ถึงวันนี้ จงโสด อย่าได้อาย
ทั้งหญิงชาย หัวเราะหลัง ดังกว่าเอย

ช้า

แม้นจะช้าก็ขอมาบอกหัวใจ
ว่ายังไงขอให้เธอสุขสันต์
ณ วันนี้ต่อเมื่อวานและทุกวัน
ให้เธอนั้นรับพระพรพระเยซู

จุด

เริ่มต้นที่ตัวเรา
ใช่ใครเขาบังคับได้
ขอเพียงเราตั้งใจ
สำเร็จได้ในเร็ววัน

เรียงก่อ

ถ้อยทีถ้อยอาศัย

สร้างหัวใจดังเรียงหิน

ต่อเติมเสริมจุดบิ่น

จนเสร็จสิ้นและมั่นคง

วันเกิด

ให้ทุกวันเป็นวันความสุขล้น

ให้ทุกคนใกล้ชิดสุขนักหนา

ให้วันนี้วันเกิดเพลินชีวา

เพราะรู้ว่าพระเจ้าอยู่ใกล้เธอ

ทางเลือก2แบบ

ทางเลือกของคน"โสด"คือเลือกที่จะทำอะไรกับใครก็ได้
ทางเลือกของคน"มีคู่"คือเลือกที่จะทำอะไรกับใครก็ได้ ถ้า"มึงเลวพอ"

ห่วง+เหงา

ชีวิตวิตคู่มีเรื่องให้วิตกระหว่างคนสองคนซึ่งเรียกว่า"ความเป็นห่วง"
ชีวิตโสดมีเรื่องให้วิตกของคน คนเดียวซึ่งเรียกว่า"ความเหงา"

โสด

"โสด"คำจำกัดความของคนช่่างเลือก
"โสด"คำจำกัดความของคนไม่ถูกเลือก
"โสด"คำจำกัดความของคนขี้โกหก
"โสด"คำจำกัดความของคนที่โดนหลอก
"โสด"คำจำกัดความของคำว่ารอ
"โสด"คำจำกัดความของคนที่โดนปฏิเสธ
"โสด"คำจำกัดความของคนที่เรียกว่าผม

เก่า

อีกก้าวหนึ่งก้าวเดินข้ามอีกปี

มองวิถีผ่านมากี่มากหลาย

ได้เรียนรู้ด้วยใจและด้วยกาย

เก่าเป็นนายปีใหม่ดีขึ้นเอย

สมบูรณ์

การที่เราจะเป็นคนสมบูรณ์แบบ
คือการทำตามความคิดคนอื่นเท่าน้ัน
อย่าไปเชื่อ
แค่เรามั่นใจและมีจุดยืนที่ดี
นั่นก็พอแล้ว เพราะ"คุณก็คือคุณ"
และสมบูรณ์แบบในแบบคุณ

เท่ห์

ที่ยังโสดใช่ไร้ซึ่งเสน่ห์
ผมก็เท่ห์บางแง่บางมุมนะ
แต่ว่าติดนิสัยช่างเลือกซะ
เลยปะทะคำว่าโสดโดดเดียวดาย

เทา

แด่โลกนี้ที่มีแค่ขาวดำ
หม่นหมองช้ำสดใสต่างหันเหลือ
คนละขั้วรวมกันป้ายปนเปือ
คงจะเหลือเพียงสีเทาเท่านั้นเอง

แล้วใครเล่าจะแต่งเติมสีสัน
ให้โลกนั้นหลากสีครึกครื้นเครง
คงมีแต่เธอฉันเราบรรเลง
ป้ายละเลงสีสันจรรโลงใจ

คนละเรื่องต่อเนื่อง

เรียนภาษาตกภาษาเป็นภาษิต
สอนชีวิตให้เรียนตั้งใจหนา
จนเข้าใจถ่องแท้เมื่อโตมา
ว่าภาษาไทยแท้งามเกินชม
...
มิใช่เลิศแค่ดินคิดเรียนรู้
ลองทำดูต่อความตามประสม
เล็กนิดน้อยเรียงร้อยถ้อยระงม
จากประถมคงสำเร็จได้เพียงทำ

ไม่ต้องเร่งรีบร้อนไปไหนไกล
เพียงมีใจชนะได้ใช่คำขำ
เรียงด้วยใจต่อวลีรวมเป็นคำ
ก็คงนำรสชาดบาดใจเอย

เสียง

อันที่จริงปรับนิดคิดซักหน่อย
แล้วเรียงร้อยปล่อยถ้อยวาทะศิลป์
พร้อมน้ำเสียงสั่นลึกประดุจพิณ
เพียงได้ยินหินแข็งอาจละลาย

ขอ ที่

ขอเวลานาทีมีคุณค่า
ขอศรัทธานำหน้าต่อจากนี้
ขอหยดน้ำฉ่ำเย็นดุจนที
ขอลูกนี้เรียนรู้และก้าวไป

ที่หกล้มเจ็บนั้นเราเรียนรู้
ที่ยังอยู่คือเราใช่คนไหน
ที่ผ่านมาคือบทเรียนนำต่อได้
ที่เข้าใจว่าพระเจ้ามีแผนการ

เด็ก

จะว่าไปก็อยากหยุดเวลา

เด๋วจะพาริ้วรอยวิ่งเข้าใส่

ขอให้ครบวันเกิดสุขเถิดใจ

อีกขวบปีขอให้เด็กเหมือนเดิม

ล่องลอยรัก

ปล่อยลอยล่องท่องห้วงกาลเวลา

เพียงศรัทธารักนั้นไม่ห่างหาย

เพียงปรับตัวเรียนรู้ความเดียวดาย

เชื่อไม่สายวันหนึ่งคงเจอกัน

แค่ตอนนี้เตรียมตัวใจให้พร้อม

เพื่อถนอมคำว่าความรักมั่น

ก้าวเดินไปตั้งใจได้พบกัน

แล้ววันนั้นทุ่มเทให้สุดใจ

เข้าใจ

เพียงเข้าใจก็รู้ได้มีเวลา
ที่ตามหาวิ่งไล่ยิ่งไกลแสน
เพียงย้อนมองเห็นค่าตัวเราแทน
ปรับความแมนเด๋วหญิงก็หลงเอง

เหนื่อยจะเบา

เหนื่อยก็พักวุ่นนักอธิษฐาน

อย่าให้ผ่านเนิ่นนานพาลสับสน

เราเข้าใจว่าคนทุกทุกคน

มีสับสนนั่นคือความเป็นเรา

นั่งซักเดี๋ยวผ่อนใจให้หยุดพัก

ให้ความรักเป็นแรงแบ่งหนักเบา

ให้พระพรคอยหนุนจุณบรรเทา

หนักเป็นเบาเข้าใจผ่านพ้นเอย

Time skip

คำว่าลืมอาจง่ายที่จะคิด
คำว่าชิดอาจง่ายที่จะพราก
คำว่าเราอาจมีวันต้องจาก
ไม่มีมากเวลาใช้ให้ดี

...ใช้เวลาให้คุ้มค่าเพราะเมื่อเสียมันไปแล้ว
ความทรงจำไม่สามารถกู้คืนความเป็นจริงได้เลย

all time

ไม่มีใครควบคุมคุ้มเวลา
ไหลเข้ามาวันเดือนปีของฉัน
มาครบรอบครั้งหนึ่งแทบไม่ทัน
แต่ทุกวันนั้นเป็นพรของพระองค์

เรา

เราเป็นเราใช่ใครเขาสร้างสรรค์ให้
มีหัวใจสี่ห้องไม่แตกต่าง
อย่าให้ใครมาชี้วัดบอกหนทาง
เพราะแตกต่างจึงเป็นเราเท่านั้นเอง

อำ

อย่าอำกันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
อย่าอำลาด้วยถ้อยคำที่ฉ่ำหวาน
อย่าอำพรางความรักไว้เนิ่นนาน
เพราะเธอหวานจนหลงรักเพียงเจอ

คร้าวแคล้ว

ถึงไอ้คร้าวมันจะแคล้วแห้วเสมอ
ไม่เคยเจอสาวไหนรับรักหนา
แต่มันเชื่อมุ่งมั่นมีศรัทธา
ชายอย่างข้าฯไม่ขอโสดเป็นแน่นอน

จริง

บาปมันเข้าเส้น เค้นแทบไม่ไหว

เรื่องบาปทำไว คุมใจยากเกิน

ยิ่งเห็นยิ่งเสื่อม ถอยเข้าทางสูญ

จำต้องเกื้อกูล ด้วยรักที่แท้จริง

วันเกิดตั้ว

เรื่องดีจงมีแด่ท่าน
ทุกข์ผ่านเรื่องเศร้าเหงาหาย
สมสุขทุกเรื่องทุกราย
ขอนายสุขสันต์วันเกิด

สิ้น

พอสิ้นเสียงก็สิ้นความรู้สึก
ไม่อยากนึกย้อนรอยความสุขร้น
เพราะเมื่อนึกเรื่องทุกข์ก็ปะปน
จึงปล่อยหล่นทิ้งไว้ไม่อยากจำ

ฝันเดิม

เพียงภาพอดีตดูเลือนลาง
เรื่องราวข่าวคราวห่างใจหาย
เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า เดียวดาย
ของผู้ชาย ที่ต้องอยู่กับ ความฝันเดิม

วันวานวันนี้

เรื่องที่เรายิ้มได้เมื่อวาน อาจทำให้ร้องให้แทบคลานในวันนี้

ดังนั้นจงอย่ายึดติดกับ

สิ่งใดสิ่งหนึ่ง

วันใดวันหนึ่ง

เรื่องใดเรื่องหนึ่ง

และคนใดคนหนึ่ง

หยาดน้ำตา

น้ำตาหยาดหยดรินกินกลางใจ

ด้วยข้างในตอกย้ำคำผันผวน

เพียงเข้าใจข้างเดียวดังติดอวน

ดั่งโซ่ตรวนตรึงใจไว้กับเธอ

แต่เศร้าหมองใช่มองทางไม่เห็น

ทีจำเป็นคือเราอย่าพลั้งเผลอ

ทอดถอนใจแสนร้อยคล้อยละเมอ

จำเสมอเธอยืนได้ด้วยตนเอง

ไกลลับ

เวลาเปลี่ยนแปลไปไม่หวนกลับ
จากไกลลับจากใกล้ไกลห่างเหิน
เหลือเพียงเสี้ยวเศษจำไม่ขาดเกิน
เส้นทางเดินเหลือเพียงความทรงจำ

ว่าง

หากสี่ห้องหัวใจโดนใครจอง
คงไม่มองใครอื่นหมื่นแสนไหน
แต่ว่าว่างทุกห้องในหัวใจ
จึงอยากให้ใครซักคนมาจับจอง

คู่รัก

ถ้าผมมีแฟน ผมคงต้องบอกคุณว่า
"ผมคงให้คุณเป็นที่หนึ่งในใจผมไม่ได้
เพราะที่หนึ่งในใจผมพระเจ้าเอาไปหมดแล้ว"
แต่เพราะว่าความรักในพระเจ้านี่แหละสอนผม
ให้เข้าใจความรัก และความรักผ่านความเข้าใจเหล่านี้
ก็คงจะถักทอเราสองให้เป็นหนึ่งเดียว
โดยมีพระเจ้าเป็นศูนย์กลาง
แสงสว่าง รสชาติ ที่ผสานเราให้เป็นคำว่า"คู่รัก"

ความจริง

แม้ทุกสิ่งไม่ได้ดั่งที่ฝัน
อาจไม่ทันอาจมาสายในบางเรื่อง
แก้ไม่ได้ไขไม่ออกพอกขุ่นเคือง
ต้องสิ้นเปลืองเวลากี่คืนวัน

แต่สิ่งนั้นคือบทเรียนอันล้ำค่า
เพียงตรึงตราตรองคิดแยกแบ่งสัน
ดีเก็บไว้พลาดผิดรู้เท่าทัน
สิ่งละอันเหล่านี้แหละ"ความจริง"

ตานาง

แววตาส่อใจจริงรึเปล่า
หรือเพียงส่อแสงเงาให้หลง
ด้วยหวังเจ้ายอดนวลอนงค์
จะบรรจงตอบรับรักหน่อย แม่เอย

ลมฝน

ลมฝนเอยพังเพยดวงใจค่า

ถ้อยวาจาหัวใจเสนาะเสียง

เรียงร้อยดังอยากส่งตรงสำเนียง

ไร้คำเรี่ยงมีแต่คำว่ารักเธอ

วันเกิด2

ขอพระพรจากเบื้องบนลงมา
ให้ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มหวาน
อยู่กับเธอตลอดกี่ปี่ผ่าน
สุขสำราญขอแฮปปี้เบิร์ดเดย์

ให้วันเกิด

ให้ชีวิตมีคุณค่าคณานับ

ให้เท่ากับพระคริสซักวันหนึ่ง

ให้เป็นพรต่อพรอันหวานซึ่ง

ให้การตรึงบอกต่อผ่านตัวคุณ

ให้วันเกิดเป็นวันแห่งสิ่งใหม่

ให้หัวใจมีสุขพรนำหนุน

ให้พระคำมีพอเกินกักตุน

ใ้หทุ่มทุนรับใช้ตลอดการ

โปรย

กราบกรานกลางสายฝนปรอยโปรย
อ้อนวอนรักรางโรยหมดค่า
เหลือเพียงแต่จดจำย้ำเวลา
ธารพาดิ่งดำลงเหลือเพียงรอยจำ

ข้อความ

ข้อความสั้นบอกฉันคิดถึงเธอ
ซ้อนคำเพ้อมากมายข้างในนั้น
ว่าอยากไปสบตาเข้าใจกัน
ว่าทุกวันทุกเงาสะท้อนเธอ

รักของฉัน

หากความรักเพียงฝันลมฝันแล้ง
คงไม่แข่งแก่งแย่งกับใครเขา
แต่เรื่องรักสำคัญสำหรับเรา
จึงขอเอาชีวิตเป็นเดิมพัน

ห้องความเหงา

ทอดถอนใจใต้ร่มห่มความเหงา
มีเพียงเราคนเดียวในมุมหนึ่ง
ไม่มีรักไม่เคยสำผัสซึ้ง
เงียบทอดตรึงตัวเราเฝ้าเดียวดาย

...เคยเห็นแสงที่คนวนชมชื่น
ในค่ำคืนกอดเข่ามองเดือนหงาย
แม้นแสงส่องกระทบก็ปล่าวดาย
เพราะข้างกายมีเพียงเงาสะท้อนจันทร์

ดิน

ชายดินดินอยู่กินธรรมดา
มีศรัทธาความรักว่ายิ่งใหญ่
หลงรักเจ้าดอกฟ้าที่แสนไกล
คาดหวังไปฝากลมห่มใจเธอ

ผูก

ผูกพันธ์รักสันสร้างทางสองเรา
จะเก็บเอาผลแห่งความดีไว้
เสียน้ำตาเสียใจปล่อยปลิวไป
รักษาไว้เรื่องนั้นฉันรักเธอ

ฝันลม

หากความรักเพียงฝันลมฝันแล้ง

คงไม่แข่งแก่งแย่งกับใครเขา

แต่เรื่องรักสำคัญสำหรับเรา

จึงขอเอาชีวิตเป็นเดิมพัน

หน่อย

หยิบนิดคิดน้อยค่อยเดิน
ดำเนินไม่เกินใจข้าฯ
หมดแรงพักปล่อยเวลา
ช้าช้าก็เป็นตัวเรา

รีบเร่งร้อนเร่าเผาวอด
เพื่อสอดในความหิวหา
แก่งแย่งโลกได้ไรมา
ศรัทธาหรือว่างปลายทาง

หวานเย็น

ดุจหวานเย็นชุ่มฉำ่ซ้ำอุรา
เพียงสบตามิหาญกล้าจ้องนานได้
เพราะอนูรู้สึกทั้งนอกใน
หมดทั้งใจแทบละลายเมื่อพบเธอ

ใช่

ใช่โชคชะตาไม่ ที่ทำให้เราเดินได้ แต่คือพระคุณที่ทำให้เราก้าวมั่นคง

รัก กันเบาเบา

กรุณารักกันแบบเบาเบา
อย่าให้เขาอิจฉากันได้ไหม
จะหวานซึ้งน้ำผึ้งไปไกลไกล
ตาเป็นไฟโปรดเห็นใจคนโสดที

หวาน

ดุจหวานเย็นชุ่มฉ่ำซ้ำอุรา
เพียงสบตามิหาญกล้าจ้องนานได้
เพราะอนูรู้สึกทั้งนอกใน
หมดทั้งใจแทบละลายเมื่อพบเธv

เริ่ม

เริ่มช้าแต่มีความตั้งใจอะไรก็ไม่สายเกิน

ความเงียบ

เงียบหายตายจากกัน

เงียบงันไม่หันมอง

เงียบเหงาดูเศร้าหมอง

เงียบลองส่งเสียงดู (เงียบโว้ยยยยยยยย)

เบื่อ

เบื่อก็บ่นบ่นแล้วคงหายเบื่อ
หรือยิ่งบ่นยิ่งเซ็งคงไม่ไหว
เพราะฉะนั้นบ่นแก้เบื่อก็ทำไป
ทำไม่ได้ขอแนะให้ทำใจดู

เริ่มหรือจบ

การเริ่มต้นใกล้เคียงกับตอนจบ

อยู่ที่ลบแล้วยังเดินต่อไหว

หรือยอมแพ้แล้วไม่ทำอะไร

เลือกเดินได้จบคือเริ่มทางใหม่เอย

ท้อ

ท้อเพราะโสดอยู่เดียวดายมาหลายปี

วันพรุ่งนี้ก็ไม่มีคนเคียงข้าง

มะรืนนี่ก็คงเหมือนเมื่อวันวาน

อยากพบพานใครซักคนดูแลใจ

วันนี้

ให้สุขใจในวันสุขวันนี้
ให้ทุกที่สิ่งดีวิ่งเข้าหา
ให้สนุกเต็มวันทุกเวลา
ให้หรรษาเพราะวันนี้วันเกิดเธอ

thank

ขอบคุณมากที่ยังคงคิดถึง
และสุดซึ้งกับขอ'แนบส่งมา
ถ้าได้รับเมื่อไหร่จะโทรหา
เอาเป็นว่าตอนนี้พี่ขอเบอร์

สูตรรัก

สูตรสำเร็จของความรักคือ ความไม่สำเร็จ
"เพราะต้องหมั่นเติมความหวานและรสชาดอยู่เสมอ"

อย่า

อย่าฝืนถ้าเส้นทางของคนสองคนมันไม่บรรจบ

อย่าลบเรื่องราวอดีตที่เตือนความหลัง

อย่าลืมว่าเรานั้นยังมีกำลัง

อย่าหวังเพราะความจีรังไม่มีในคำว่า"คน"

วันนี้ วันหน้า

แล้ววันหน้าก็เริ่มจากวันนี้

คือวันที่สำเร็จดังประสงค์

ขอเพียงเริ่มวันนี้อย่างมั่นคง

ก้าวให้ตรงเล็งให้ถูกเส้นทาง

สิ่งที่ฝันจะเป็นดังฝันได้

หวังให้ไกลไปให้ถึงเส้นทางฝัน

ณ ที่นี่มีพวกเราร่วมใจกัน

มีเธอฉันร่วมกันไม่ยากเลย

วัน

วันแห่งรักให้สุขล้นหัวใจ

วันใดใดผ่านไปเลยละร่วง

วันนี้ต้องสร้างหัวใจรักเต็มดวง

วันพรุ่งดวงตะวันใหม่สดใสเอย

เหตุ

หมายเหตุแห่งต้นสายปลายทางรัก
คือพิทักษ์ดวงใจใครคนหนึ่ง
ด้วยความจริงวาจาหยาดน้ำผึ้ง
ผนึกตรึงสองใจนานเท่านาน

เพียง

เพียงวันเดียวที่ผ่านไปสุดใจหาย
เมื่อไม่มีคนข้างกายอย่างวันก่อน
เดินเดียวดายทอดกายห้วงอาวร
สุดที่หมอนนอนหลับเพียงลำพัง

ขอ

ขอแต่เพียงมีพระองค์อยู่เคียงข้าง

คอยปลอบพรางชี้ทางที่สดใส

ก้าวต่อก้าวย่างเท้าก้าวตามไป

ด้วยหัวใจเชื่อในพระเยซู

ฮีโร่ หรือ อันทพาล

อยู่ที่เราจะเลือกเป็นฝ่ายไหน

ฝ่ายรุกไล่ด้วยกำลังที่มากกว่า

หรือฝ่ายรับที่แน่วแน่และศรัทธา

ว่ารักษาดีกว่าบ่อนทำลาย

เป็นเสียงหนึ่งที่อยากให้ตั้งรับ

ไม่ยกทัพต่อตีเพราะเหนือหลาย

มีวิชาเอาไว้ป้องกันกาย

คือชาติชายใช่ที่คนด่าทอ

ใช้อารมณ์ว่าตูนั้นแกร่งกว่า

ตะบันหน้าถล่มทลายหอ

นี่หรือคือฮีโร่ที่คนรอ

หรือเหลือขออันทพาลเท่านั้นเอง

ห่วง

เป็นห่วงว่ารักเราจะจืดจาง

เป็นห่วงพรางก้มลงอธิษฐาน

ให้ทุกวันเวลาที่เดินผ่าน

คงประสานรักเราไม่เก่าเลย

เหนื่อย

เหนื่อยเรื่องงานพักนิดก็คงหาย

เหนื่อยเดียวดายฟังเพลงก็พอได้

เหนื่อยที่สุดคงเรื่องของข้างใน

เหนื่อยหัวใจนี่หายคงอีกนาน

เปลี่ยน

เปลี่ยนชีวิตก็ต้องมีเริ่มต้น
เปลี่ยนบุคคลก็ต้องมีเริ่มสอน
เปลี่ยนคนไทยต้องเริ่มขุดสันดอน
เปลี่ยนเพศตอนนั้นคือทางกระเทย

โอม

ถ้าครั้งนี้ไม่ได้หัวใจเธอ
คงชะเง้อคอยดูอยู่ห่างห่าง
แล้วคอยแช่งคนที่อยู่ข้าง
ให้รถรางทางโค้งเอามานไป

โลกใบเดิม

เริ่มด้วยรักอย่าจบด้วยการจาก

อย่าได้พรากรักจากทางของฉัน

แม้จบรักเรายังเป็นเพื่อนกัน

โปรดอย่าหันเมินหนีลี้เส้นทาง

ให้มันผ่านเป็นดั่งน้ำที่ไหล

เช้าวันใหม่ธารใสทดเปลี่ยนบ้าง

ที่ข้างคาให้เวลาเป็นตัวกลาง

ข้ามบาดหมางและร่วมทางโลกใบเดิม

อาร์ท

อย่ามาทักอยากอาร์ทอยู่คนเดียว
อย่ามาเหลียวเปลี่ยวใจอยากจะเหงา
อย่ามาสอดคนเดียวอยากซบเซา
อย่ามาเมาผมไม่ดื่มผมเด็กดี

หนึ่ง

มีเพียงหนึ่งก็ซึ้งซึ่งหัวใจ

ฐานะใช่ตัวกลางอย่างใครเขา
ขอเพียงแค่ลึกซึ้งในสองเรา
เป็นลมเบาแบ่งปันลมหายใจ