เตือนน้อง

เพราะความรักไม่ใช่ได้โดยง่าย
ที่ง่ายดายแน่แท้คือรักหรือ
จงฟูมฟักอย่ารักไม่หาลือ
อย่าได้ถือชั่วแล้นอาจผิดทาง

ใช้เวลาเรียนรู้สักนินึง
แล้วค่อยจึงวาดหวังปรับแก้ถาง
รอพร้อมเปลี่ยนปรับปรุงมุ่งเสริมสร้าง
หนทางกว้างรออยู่อดใจรอ

วันนี้พอแค่เรียนกันและกัน
ความผูกพันธ์คิดกันถึงเรือนหอ
โปรดเถิดหนาคุณค่าคือการรอ
แล้วรักพอจะมีแน่เพียรอดทน

ขอเป็น

ขอเป็นหนึ่งในคนเป็นหมื่นล้าน
ที่ได้ผ่านแวะเวียนแค่เพียงเห็น
แม้นหากใช่ชายนั้นที่ได้เป็น
คนที่เซ็นสมรสได้คู่ครอง

ส่งลา

สุดท้ายเหลือการงานพากเพียรทำ
ที่ยังจำฝังบนพื้นภพโลก
สายสัมพันธ์ที่ผันดังลมโบก
นี่คือโลกอนิจจังหนอเพื่อนเอย



ชีวิตสุดสายทางที่ยาวไกล
มาเพื่อไปถิ่นใดใครใคร่รู้
เหลือแต่คนเดินดินที่ยังอยู่
เพื่อจะสู้วันพรุ่งนี้อีกครา
วันนี้เพื่อนเตือนเราว่าชีวิต
ไม่แน่นอนกี่วันที่หรรษา
ใช่นิรันดร์วันหนึ่งถึงต้องลา
หมั่นสร้างค่าเวลาหยาดนาที

อารมณ์

อารมณ์ ทำลายคุณค่าของเหตุผลเสมอ
อารมณ์ สร้างงานที่มีคุณค่าเช่นกัน
ใช้อารมณ์อย่างถูกที่ ถูกทาง ถูกวิธี

พบ ผูก จาก

ผมเพิ่งพบว่า
การพบเจอ ความผูกพัน การลาจาก
เป็นเรื่องเดียวกันจนน่าแปลกใจ
แอบคิดว่า รู้งี้เราไม่พบเจอ ผูกพัน เลยดีไหม
เพื่อที่จะไม่ต้องเศร้ากับการลาจากที่จะมาเคาะประตู
แต่ ใน ที่ สุด
ผมเลือกที่จะพบเจอ ผูกพัน
และรับมันกับการลาจากที่จะมาถึง
เพราะการพบเจอ ความผูกพัน เราเลือกที่จะเก็บมันมาเป็นความสุข
และให้การจากลาเป็นเพียงความจำที่ไม่อาจพราก

ความสุขที่เราไขว่คว้าไว้ก่อนที่มันจะมาถึง

เพราะ เรา เลือก ได้

เอื้อนห่างรัก

เอื้อนเอยเลยหัวใจใคร่รัก
สุขสมหรือประจักษ์รู้ได้
เหม่อมองลองคิดถึงสุดไกล
เหตุใดใยรักห่างเรานั้นเสียจริง





ให้รักเรียงเพียงฝันอันรางเรือน
ให้รักเอื้อนทักทายหน่อยได้ไหม
ให้รักเป็นเรื่องจริงใช่เผลอไป
ให้รักได้สมหวังที่รอคอย

รอคอย

การรอคอยคือเริ่มรู้อดทน
เพื่อรอคนเตรียมพร้อมยอมทนได้
เชื่อเวลามีค่าที่ผ่านไป
วางลงได้แม้นเสียไปเพื่อรักเธอ

จรดลายน้ำ

เพียงวันเดียวเลี้ยวลดจรดลายน้ำ
ปรอยฝนพรำครามทะเลระลอกไหว
ปรดเปลื้องลมชมท่องล่องลอยไป
สู่คนไกลท่วงใจคิดถึงกัน

อ้วน

โอ้แม่เจ้าสุดเปรมอิ่มหนักหนา
แต่จำว่าลดน้ำหนักไม่ใช่เหรอ
กินอย่างนี้คงได้ลดกันแหละเธอ
เดี๋ยวพอเผลอเลขร้อยจะมาเยือน




โอ้หลั่นล้าอิ่มกุ้งตัวไย้ใหญ่
และที่ไลค์ปลาสามรสสดเหลือที่
อีกชมไฟคนเล่นเคล้าดนตรี
ก่อนพรุ่งนี้จะจากจรห่างอีกนาน

ใจคน

ใต้ฟากฟ้าผืนดินโลกใบเดียว
ใยลดเลี้ยวไม่สู้ใจคนหนอ
เกินจะเข้าใจกันไม่เคยพอ
หรือต้องรอสิ้นสุดถึงเข้าใจ

ฝนตก

ฝนเอยฝนเหน็บหนาวฤดูนี้
ร่ำฤดีหม่นหมองดั่งฟ้าฝน
งันเงียบเหงาวิเวกเกินหลีกพ้น
ฝนเอยฝนใยย่ำใจคนเหงาเอย

หมดคือเธอ

ต้นเหตุของความรักนั้นคือเธอ
ปลายเหตุก็เป็นเธออีกใช่ไหม
เริ่มจนจบก็เป็นเธอไม่มีใคร
สี่ห้องใจสุดท้ายเต็มด้วยเธอ

สะท้อนใคร

ลำธารทาสะท้อนนภากาศ
ดุจดั่งทาสสะท้อนนายของเขา
เปรียบคริสตชนสะท้อนผู้นำเรา
พระคริสต์เจ้าสะท้อนเราหรือเปล่าเอย........

เหตุผล

ไม่อาจเอื้อมเทียบชั้นกับใครเขา
เพราะว่าเราแค่เดินดินพอกินใช้
เพียงแต่อยากจับไพเราะเสนาะใน
ภาษาไทยสวยได้ใจต้องกวี

เรียน

อาจเป็นวันที่อาภัพดับแสง
อาจหมดแรงไร้กำลังต่อสู้
อีกหนทางข้างหน้าไม่อาจรู้
ชีวิตอยู่เพื่อเผชิญผ่านบทเรียน

โอ้ย...นาน

โอ้ยที่รักร้องเรียกเพรียกตามหา
ไปไหนมาหรือว่าเกิดช้ากว่าฉัน
หรือไม่มีหาที่ไหนได้เจอกัน
เหมือนทางตันได้แต่รอคนคู่ใจ

โปรดอย่าถาม

โอคำถามทิ่มแทงแสบดวงใจ
เมื่อคืนไปงานแต่งคู่อื่นเขา
คนมางานเดินเป็นคู่ดูตัวเรา
ยืนให้เขาตั้งคำถามควงใครเอย

ไวรัสรัก

ไวรัสรักที่พักยามเหนื่อยล้า
แพร่ออกมาสุดไกลเขตขอบโลก
คือเรื่องราวพระคุณปรอบคนโศก
ว่าทั้งโลกได้รับการไถ่เอย

ลมถึง

คิดถึงเอยลมเชยเลยอากาศ
อยากจะวาดหัวใจไปส่งเขา
เป่าตามลมบ่มใจไออุ่นเรา
ไปถึงเขาที่อยู่ไกลให้รู้เอย

แล้วแต่

แล้วแต่ใครแต่ละคนทนเพื่อรัก
แล้วแต่รักต่างประเภทหลากสีสัน
รักแบบหลงบ้างรักแบบแข่งกัน
แบบรู้ทันทะเลาะให้คุ้นเคย
หรือว่าแบบหวานมันแบบทราบซึ้ง
หรือจะแแบบคำนึงหึงหาห่วง
หรือว่าเป็นรักแบบหนี้ต้องทวง
แอบรักลวงล่อหลอกให้ชอกใจ
แต่ละรักต่างแปลกแยกผสม
แต่ว่ากลมกล่อมได้แบ่งแก้ไข

เลือกจะรักต้องวางทางหน้าเดินไป
จะแบบไหนช่างสุขใจมีรักเอย

กาย

อวัยวะต่างอย่างต่างงานกัน
ต่างแบ่งปันสรรค์งานก่อเป็นผล
จะมองเห็นไม่เห็นแล้วแต่คน
พระพรตนร่วมแรงคริสจักรเอย

พักช้า

เพียงผ่อนพักซักก้าวค่อยเดินช้า
ล่องเวลาสิ่งละอันพันละน้อย
ค่อยเคลื่อนผ่านรอบข้างบ้างทยอย
หยุดแล้วปล่อยวางเว้นเร้นชื่นชม

ว่างรัก

เวลาว่างของความรักอยู่ที่ใด
ความโสดใช่หรือเปล่าเราถามหา
หรือช่องว่างของรักไร้อาณา
เพียงรอว่าจักเต็มที่ข้างใคร