ผลาญร้อนแรงก็ใช้จะหยุดได้
ให้เวลาพาผันผ่านกันไป
เพราะยังไงถ้ารักกลับมาเอง
คนมันทิ้งลั้งไว้ใช่จะอยู่
กลับมองดูใครกันที่ข่มเหง
เขาอาจใช่แต่ส่วนใหญ่ตัวเราเอง
ที่บรรเลงบทโศกโศกากรรม
โปรดจงรักตัวเรามากเข้าไว้
ทิ้งมันไปใช้วายแล้วนึกขำ
สร้างเราให้แกร่งกว่า(ที่เขาทำ/
ทุกสิ่งย้ำคืออดีตประสบการณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น