ดินดิน

คนดินดินหมายปองช่อดอกฟ้า

เพราะหวังว่าซักวันเธอแลเห็น

สู้ตากแดดทนลมเช้าจรดเย็น

เพียงแค่เห็นเป็นเธอก็ชื่นใจ

แม้แค่ฝันมันก็มีความสุข

มิยอมปลุกลืมตามาแก้ไข

เพราะมอบหมดสี่ห้องให้เธอไป

จะยังไงขอจำภาพก็พอ

เพราะเธอสูงยิ่งห่างยิ่งไกลเข้า

ย้อนดูเราคงเศร้าเหงาร่อยหลอ

ย่ำกับที่จุดเดิมชีพชะลอ

คงไม่พอเทียบเธอที่ฝากใจ

นับวันห่างเหมือนอยู่สุดจะเอื้อม

ดุจบ่วงเชื่อมตึงติดหมดทางหนี

เธอสูงขึ้นฉันเท่าเดิมไกลทุกที

แล้วจะมีไหมวันนั้นที่รอคอย