วันพุธที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2551

ลูกสน

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ถอดรองเท้าแล้วก้าวไปบนผืนทรายอย่างช้าๆ
ซึมซับอุณหภูมิที่แผ่ผ่านอณูดินเม็ดต่อเม็ดสู่ฝ่าเท้าแต่ละย่าง
เสียงของละลอกคลื่นตีขึ้นฝั่งกระทบดินแตกกระจายเป็นฟองนับหมื่นแสนซึมซาบสู่ผิวดินละลอกแล้วละลอกเล่า
สายลมเอื่อยที่พัดพาเอาฝุ่นทราย และกลิ่นเกลือเข้ามาจับผิวกาย
วูบของลมอุ่นที่พาให้ เส้นใบสนล่วงหล่นลงมาเกาะที่เส้นผม

โอ้ย เสียงอุทานที่เกิดจากการเดินทางของความเจ็บปวดที่มาจากฝ่าเท้าแล่นเข้าสู่สมองแทบจะเป็นจังหวะเดียวกับที่ยกเท้าขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด
สายตาแลมองไปที่ต้นเหตุของปัญหา มันคือ ลูกสนเม็ดหนึ่งในล้านเม็ดที่เผลอเหยียบโดน
แต่เสียงอุทานนั้นกลับถูกกลืนไปกับเสียงคลื่นโดยไร้การโต้ตอบ
เวลานั้นเองเหมือนกับว่าหัวใจหยุดเต้นชะงักไปจังหวะหนึ่งก่อนเข้าสู่ภาวะปรกติ
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเล็กน้อย

ไม่มีความคิดเห็น: